Kościół Chrystusa Pana w Kudowie Zdroju

Do czasów pruskich hrabstwo kłodzkie stanowiło odrębną od Śląska jednostkę administracyjną, podporządkowaną bezpośrednio Koronie czeskiej, czyli królowi czeskiemu, bywającemu również cesarzem. Przekazanie (na drodze sprzedaży) starostwa arcybiskupowi salzburskiemu Ernestowi Habsburgowi w 1548 r. zainicjowało ostry kurs kontrreformacyjny. W jego ramach przeprowadzono, m.in. egzamin z prawomyślności, w wyniku czego większość duchownych protestanckich musiała opuścić tą ziemię. Śmierć arcybiskupa w 1560 r. przerwała takie działania do okresu po bitwie pod Białą Górą.

Za sprawą Braci Czeskich (Kościół reformowany) Kudowa była protestancką enklawą w katolickim hrabstwie kłodzkim. Z woli króla Prus Fryderyka Wilhelma II (reformowany) w Pstrążnej (centrum mniejszości czeskiej) miał powstać kościół. Ostatecznie barokowy kościół p.w. Chrystusa Pana powstał w Kudowie na ówczesnym Wzgórzu Zamkowym (obecnie Parkowym). Kościół ten, zwany niekiedy „Husycką Kaplicą” powstał w 1797 r. Do 1811 r. służył ewangelikom reformowanym oraz nielicznym luteranom. Po tej dacie przekazany na własność luteranom.

Wyposażenie tego kościoła pochodziło z późniejszego okresu: eklektyczne organy firmy „Schlag und Söhne” ze Świdnicy
(z 1874 i 1879 r. – zdewastowane podczas włamania w 2000 r.), a od 1975 r. rokokowy ołtarz przeniesiony z nieczynnego kościoła w Unisławiu k/Wałbrzycha (podobnie bezpowrotnie zniszczony podczas włamania w 2000 r.).

Adres: Góra Parkowa, Kudowa Zdrój
Nabożeństwa domowe: II niedziela miesiąca o godz. 11:00

KOMUNIKAT PARAFII W SPRAWIE STANU ZACHOWANIA ZABYTKOWEGO KOŚCIOŁA W KUDOWIE ZDROJU

Kościół Zbawiciela w Opolnicy

W oddzielających Kotlinę Kłodzką od reszty Śląska Górach Bardzkich, na wysokim brzegu Nysy Kłodzkiej (ok. 2 km SW od Barda) rozciąga się wieś Opolnica wzmiankowana już w 1290 r. jako Gerardestorph. Ta oraz późniejsze nazwy wsi (Villa Gerhardi, Gerersdorf, Giersdorf) prawdopodobnie pochodzą od imienia założyciela wsi – Gerharda. W pobliskim Bardzie od około 1110 r. znajdowała się słynąca łaskami figurka Matki Bożej Bardzkiej – najstarsza drewniana rzeźba romańska na Śląsku. Do Sanktuarium Matki Bożej Strażniczki Wiary w Bardzie Śląskim pielgrzymowano już w XIII wieku, a w XVII stuleciu przybywało tam 150 tysięcy osób rocznie. Mimo tak silnych wpływów katolickich Opolnica już od ok. 1530 r. była lokalnym ośrodkiem protestantyzmu, a luteranie wkrótce przejęli miejscowy kościół parafialny.

W czasie wojny trzydziestoletniej (1618-1648), chcąc uniknąć pacyfikacji wsi przez polskich lisowczyków lub wojska austriackie (jak to miewało miejsce w większości osad Kotliny Kłodzkiej) mieszkańcy Opolnicy opuścili swoją wieś i schronili się w lesie, w Górach Bardzkich. Pomiędzy górami dzisiaj zwanymi Leszkiem (530 mnpm), Klimkiem (530 mnpm) i Kukułą (570 mnpm) wybudowali nową osadę – „pustą wieś”. Stały tam domy, była też niewielka gospoda, a nawet obejścia z typowymi piwniczkami ziemnymi z murowanym wejściem. Szczątki tej osady odkryte zostały dopiero pod koniec XIX wieku. W 1653 r. miejscowy kościół siłą rekatolicyzowano Po 50 latach, w 1708 r. kościół wrócił do ewangelików (był to jeden z nielicznych kościołów, które udało się odzyskać luteranom w wyniku konwencji altransztadzkiej). Jako ewangelicki, kościół w Opolnicy pozostaje do dnia dzisiejszego.

W latach 1864÷1865 na miejscu starego ewangelicy wybudowali nowy luterański kościół pod wezwaniem Zbawiciela. Jest to budowla murowana, utrzymana w stylu neogotyckim.

Wyposażenie kościoła pochodzi z czasów jego budowy: neogotycki ołtarz, ambona, chrzcielnica i neoklasycystyczne organy wykonane przez Gottfrieda Riemera z Brzegu.

Obok kościoła epitafium Otylii Marii Frost de domo Bormann ur. 28.04.1820 r. i zmarłej 01.05.1846 r. w Opolnicy.

W Opolnicy znajduje się także cmentarz ewangelicki (pochówki odbywały się do lat 60-tych XX wieku). Niestety został on prawie doszczętnie zdewastowany przez napływowych mieszkańców.

Na terenie wsi tryska źródełko wody siarczkowej (wg miejscowej legendy miał je odkryć Bolesław Chrobry). Nie jest to woda lecznicza, lecz woda stołowa. W II poł. XIX wieku z inicjatywy Anny hrabianki Deym zagospodarowano turystycznie okolice wsi, a Otton hr. Schwerin wybudował tu pierwszą na ziemi ząbkowickiej elektrownię wodną (dzisiaj o mocy 0,4 MW). Przed II wojną światową działał tu ewangelicki dom wypoczynkowy dla diakonis, zwany domem Jadwigi. Obecnie działa w nim „Arkadia” Domy Emeryta i Rencisty.

Adres: Opolnica nr 19, 57-256 Bardo
Nabożeństwa: w sezonie letnim III niedziela miesiąca o godz. 10:00